Aankomende zomer zullen we veel in Puglia zijn. En dus is er behoefte aan schaduw en afkoeling. Die schaduw krijgen we van een pergola: houten palen met rietmatten erop en dat klinkt eenvoudig. Niets is minder waar. Ik zou het eerst zelf bouwen, optimistisch als ik was. Palen kopen, rietmatten kopen, dat lukte nog.
Mooi hout hoor, twee dwarsliggers van 600x16cm en vijf palen van 500x12cm. De houthandel kwam ze keurig bezorgen. Er waren al wat laddertjes gejat uit de boomgaard dus we hebben de palen in de slaapkamer gelegd, onder het bed door. Heel onpraktisch maar te duur dit om buiten te laten liggen. Dan pilaren metselen en dus naar de steenhandel voor blokken, cement, stuc en gereedschap. Ik begin al te twijfelen. En als ik dan straks klaar ben, hoe krijg ik dan die palen van 50kg per stuk erop???
De aannemer brengt redding. Hij metselt toch al een buitenkeuken dus twee pilaren erbij voor de pergola dat doet 'ie wel even. Ik teken uit en markeer waar de pilaren moeten komen, zodat de 5m palen er netjes overheen vallen. Een inmiddels bekend 'Non ti preoccupare Arie' volgt. Een paar dagen later starten de werklui met pilaren metselen, verder uit de gevel dan aangegeven. Ik zeg ze: 'dit gaat niet werken mannen, bel je baas'. Ze wisten niet van het bestaan van bouwtekeningen af. Afijn, baas komt en de palen worden 6m uit de gevel opgemetseld. Twee weken later volgt een fotootje met palen die tenauwernood op de pilaren rusten. Domoren...
Ik teken tijdens mijn wintersport in een Oostenrijkse skibar hoe ik het wil hebben en stuur dat op. Koop maar nieuwe palen luitjes. De geometra bevestigt dat dat de beste optie is en wij pakken ons verlies van 400 euro. De oude, te korte palen worden in het gras gelegd en binnen 24u gejat. Niemand weet waar ze zijn gebleven. De pergola wordt overigens prachtig en de buitenkeuken een meter breder dan eerst; 'Ieder nadeel heb ze voordeel' zou een voetballer uit 020 zeggen.