Eind maart 2023 moeten we rennen voor ons leven op Eindhoven Airport. De slechts 200m van onze parkeerplaats naar de terminal sprinten we door een immense hoosbui. Bij de Security misleiden natte spijkerbroeken de scanners; bijna iedereen wordt gefouilleerd en trage rijen volgen. Op naar Brindisi en naar beter weer! We gaan kijken hoe het werk ervoor staat.
Half februari zei de aannemer dat hij vier weken nodig had. Factor anderhalf eroverheen leek ons een veilige marge maar de fotootjes die we via Whatsapp ontvangen geven een heel ander beeld. Ach, na het lezen van Bert Visscher’s ”Italianen kunnen niks” verrast het ons niet. We weten inmiddels dat je alles een beetje moet laten gebeuren in Puglia.
Terwijl wij vliegen, reizen Anna en Noortje met de trein vanuit 'hun' Rome naar 'ons' Puglia. We komen ongeveer tegelijk aan. We pikken ze op aan een mooie boulevard in Brindisi. Het wordt hun eerste bezoek aan ons huis en we weten niet of de aannemer een beetje netjes werkt. Als we bij het huis aankomen, blijkt het gelukkig mee te vallen. Luca himself heeft zelfs gestofzuigd...
Wat direct opvalt, is dat olijfbomen zijn gesnoeid. Tja, ik had vorige keer een mondeling akkoord met Vincenzo. Hij runt een lokale coöperatie van mannetjes die olijfboomgaarden onderhouden. Mannetjes met een tractor, een kettingzaag, een snoeischaar en... liefde voor de olijfboom. We hebben een plan gemaakt om de boomgaard in twee jaar 'sane' ofwel gezond te krijgen. Hij zou in april komen snoeien maar als je een krabbel zet voor een prijs, dan gaan Italianen opeens bliksemsnel aan het werk. Het werk van de coöperatie ziet er echt perfect uit en we zijn er dolblij mee!
Ondertussen staan aannemer Luca en architect Francesco te popelen om de voortgang te laten zien. Anna en Noortje verdwijnen in de keuken om een lunch voor te bereiden; wij bekijken het werk. De uitbreiding van het terras, van 60 naar 120m2, en het opnieuw tegelen maar nu met natuursteen, is een heel eind op weg. Verder is er van binnenuit de trullo een lekkage hersteld. Gevaarlijk en specialistisch werk want als je aan de onderkant van de puntdaken werkt, kan de boel inzakken of zelfs instorten. Het zit inmiddels weer netjes dicht en aangesmeerd; beetje verven nog en dan is het weer helemaal in orde.
Terras en pergola gaan goed. De aansluitpunten voor de buitenkeuken zijn er maar er is nog niets gebouwd. Mooi, dan kunnen we nog een keer de tekeningen doorlopen en de inbouwelementen bespreken. We melden dat we 19 april terugkomen met gasten en dat we dan echt buiten willen kunnen koken. Het inmiddels bekende 'Non ti preoccuparsi' (don't worry) van Luca volgt en dat proberen we dan ook maar.
Alle mannetjes verdwijnen, we doen de tafels naar buiten en even later zitten we met een wijntje en heerlijke lunch in een heerlijk zonnetje. Anna en Noortje leren blijkbaar snel in Rome.