Op 1 januari vliegen we in de middag naar Brindisi. We gaan met geometra Francesco de bouwtekeningen bekijken die hij heeft gemaakt. Het zal een graadje of 15 zijn en we krijgen halverwege de week bezoek: Luca, een vriend uit Piemonte, vliegt in voor een paar daagjes.
Als we landen, bellen we het shuttlebusje van de commerciële parking in de buurt en ze zijn er binnen 10 minuten. Minder dan 30 minuten na de landing rijden we in onze eigen auto Brindisi uit, richting ons stulpje.
Bij ons huis aangekomen is het al bijna donker. Het is er vochtig en koud en we maken de kachel in de keuken aan. Uit de schoorsteen zijn vorige keer acht vogelskeletten gehaald door de 'pulli camino' dus met de trek zal het wel goed zitten, dachten we. Wat meteen opvalt, is dat er vliegen uit de schoorsteen komen. Best veel zijn het er maar ze zijn ook beretraag door de lage temperatuur, en dus verdwijnen ze half winterslapend één voor één in onze stofzuiger.
Er ligt droog hout klaar en het brandt vlot. Als de eerste rook omhoog gaat, blijkt dat die de schoorsteen op het dak bij lange na niet haalt en dat het door de voegen van de binnenschoorsteen de keuken in walmt. We krijgen het niet snel onder controle en het wemelt inmiddels van de vliegen. Na de schoorsteenveger van vorige keer is er blijkbaar al weer nieuw volk in de schoorsteen. Ramen en deuren moeten open want het staat nu echt blauw binnen. Afijn, als de hele schoorsteen op temperatuur is, loopt alles goed en is het rond de kachel aangenaam.
De volgende ochtend begint de ellende weer van voor af aan. We hakken de knoop door: vervangen dat ding! We besluiten een straalkacheltje te kopen en bij eerste gebruik springen gelijk de stoppen door. Het lukt zowaar om binnen een uur ons abonnement voor stroom, bij de Servizio Elettrico Nazionale (SEN), van 3kW naar 4,5kW op te hogen. Problem solved, in het najaar een mooie kachel erin!
Geometra Francesco stelt voor een aannemer mee te nemen. Wijzelf komen met ons bescheiden netwerkje nog niet verder dan een metselaar dus we stemmen in. Aannemer Luca blijkt een ongeleid projectiel die met zevenmijlslaarzen door de trulli loopt. Als hij te ver gaat zeggen we het, en pakt hij het fair op. En eerlijk is eerlijk: hij brengt wel erg leuke ideeën in en hij heeft een voorliefde voor klassieke bouwvormen en materialen. Het klikt.
Als we van alles hebben doorgenomen, is het plan met de geometra fors gewijzigd en dat stemt goed. Hij vraagt meteen de sleutel aan ons en vraagt: "Wanneer kan ik starten?". Onze al eerder met de geometra besproken hoop was dat we van de zomer een buitenkeuken zouden hebben, en dus een start ergens in april. Door een misverstand hadden geometra en aannemer begrepen dat het dan klaar moest zijn. De aannemer zegt vier weken nodig te hebben en vraagt wederom om de sleutel. We maken duidelijk dat we een offerte willen en dat we, als die er goed uitziet, de sleutel zullen opsturen. Geplande start: medio februari al :).
We zijn nog geen 48u in Puglia. Bijna uitgerookt, straalkacheltjes bijgeplaatst, SEN geregeld, bouwplannen aangepast en opgerekt, en oh ja: halve dagen online gewerkt. Wat een start van 2023!
Donderdag komt Luca aan op Brindisi, niet de aannemer maar m'n oude volleballvriend uit Piemonte. Als we bij het huis aankomen, heeft Annemieke een heerlijke lunch bereid en drinken we een goede fles wijn op het terras. In t-shirt want het is een graadje of 15, heerlijk zonnetje en windstil, en dat op 5 januari. 's Middags verbreden Luca en ik de inrit naar ons parkeerplekkie en ontdoen we een oude eik van een meter dik van een tot wel 10cm dik corset van Hedera (klimop). De boom raakt overwoekerd en de klimmert onttrekt alle vocht aan de reus. We gaan 'm redden natuurlijk en verwijderen met zaag, knipschaar en een breekijzer over een hoogte van een meter alle klimop. Twee uur werk en drie kruiwagens vol klimopwortels.
's Avonds gaan we naar Chirico, ons favoriete restaurant in Cisternino. En we maken een plan om de volgende dag naar Matera te gaan; de stad waar naast huizen zelfs een hele kerk in de rotsen is uitgehouwen. Unesco erfgoed.
Matera wordt een prachtige dag. We wandelen door stad en, na een prachtige zonsondergang, over het plateau aan de overkant van de vallei. Met gps en de lampjes van onze smartphones vinden we in het pikkedonker onze auto terug. We gaan een restautantje opzoeken maar dat valt niet mee. Zes januari is het namelijk het feest van Befana in Italië. Een heks op een bezem gooit grote sokken met cadeautjes door de schoorsteen. Alle Italianen met kinderen vieren het feest; de eerste 10 restaurants die we proberen, zijn gesloten. Als we ergens bij Martina Franca een open pizzeria zien, blijkt dat de redding van velen te zijn: hij zit helemaal vol. We gaan voor de 'Pizza a portare' en peuzelen het lekkers in de auto op, helemaal goed!