Na maanden afstruinen van websites van makelaars landen we dinsdag 8 maart op de luchthaven van Bari. Zodra we netwerk hebben, komt er een berichtje van Domenico, de eigenaar van onze B&B in Monopoli. Hij stuurt een foto van de rit van zijn huis naar de B&B, met wel 5cm verse sneeuw. Dat is op de heuvelrug, 200-300m hoog maximaal, die hier een paar kilometer landinwaarts ligt. We krijgen te horen dat het zeer uitzonderlijk is, sneeuw in deze regio en deze periode van het jaar.
Aangekomen bij de B&B in hartje Monopoli blijkt Domenico een joviale vriendelijke ouwe baas die, na het horen van onze plannen, ons al gauw 'familie' noemt. Hij raadt ons aan door de heuvels te gaan rijden en de nu prachtig besneeuwde boomgaarden te gaan bekijken. Dat doen we natuurlijk en het blijkt inderdaad prachtig!
Een dag later, 9 maart, ben ik jarig. We beginnen de dag in Ostuni bij een koffiebarretje. Daar treffen we Ronald en Marijke. Ronald runt 'Ronalds' Italië' en woont in Nederland. Hij kent Puglia op zijn duimpje. Marijke werkt voor Ronald en woont in Monopoli. Zij zal ons zakelijk begeleiden in wat hopelijk ons droomhuisje wordt. Gevieren gaan we de rest van de week twaalf door ons uitgezochte huizen bezichtigen.
Het begint gelijk goed: Marijke heeft ze allemaal nagebeld en de helft blijkt al verkocht of onder optie... Uit hun brede netwerk voegen Ronald en Marijke probleemloos een paar opties toe. Op naar huis één, ergens tussen Ostuni en Cisternino!
We ontmoeten de verkopend makelaar bij een lokale benzinepomp en gaan naar het huis. Deze trullo, met 15.000m2 aan boomgaard, hadden wij zelf gevonden op het web en blijkt aan het einde van een onverhard weggetje te liggen. We zullen deze nooit vergeten: we stapten uit en waren meteen verliefd. Je hoorde alleen vogeltjes en de omgeving was echt heerlijk stil en mooi. De verkopend makelaar vertelt dat al het land dat we zien erbij hoort en binnen ziet het er schattig uit.
Diezelfde dag kijken we nog twee huizen en de rest van de week hetzelfde. Ingestorte huizen, gerenoveerde huizen, oud, heel oud, trulli, totaal opgeknapt of totaal niet, met of zonder zwembad. We krijgen nooit meer het gevoel als bij huis één. Op vrijdagmiddag hebben we een paar uur over en besluiten we nog een keertje naar huis één te gaan.
We rijden op Google coördinaten naar het huis. Het verbaast ons dat we de weg niet herkennen en dat het weggetje langer lijkt en nog lastiger is dan de eerste keer, drie dagen geleden. We lopen vast met de auto, de weg houdt gewoon op en we staan in modder en gras tussen de olijfbomen... We stappen uit en hopen een plekje te vinden waar we kunnen keren, zonder schade aan de huurauto. En dan zien we, door de olijfbomen heen, de achterkant van het huis. We werken ons door de natte aarde, komen bij het huis en we weten het: we willen dit huis!
Op zaterdag kijken we nog twee huizen. Allebei in vlakkere delen rond San Vito dei Normanni, allebei 'af' en met zwembad, en allebei aan de bovenkant van ons budget. Na afloop gaan we een espressootje doen met Marijke, in Ostuni. Ze vraagt ons naar onze eerste indruk en wij vragen haar wat ze denkt. Ze antwoordt met 'de eerste of de laatste, ik denk de laatste'. We vertellen van ons tweede bezoekje aan huis één. We concluderen dat je huizen kunt veranderen maar 'de omgeving' en de ligging niet. Het wordt huis één, een 17e eeuws boerderijtje bestaande uit diverse geschakelde trulli, op een heerlijk stille en groene heuvel en met anderhalve hectare aan olijfboomgaarden. Na een heerlijke avond uit eten in Ostuni vliegen we voldaan terug naar Nederland. En Marijke gaat aan de slag.